خطبه : 13
و من کلام له ع فِی ذَمَّ الْبَصْرَةِ وَ اءَهْلُها:
|
کُنْتُمْ جُنْدَ الْمَرْاءَةِ وَ اءَتْباعَ الْبَهِیمَةِ، رَغا فَاءَجَبْتُمْ، وَ عُقِرَ فَهَرَبْتُمْ، اءَخْلاَقُکُمْ دِقَاقٌ، وَ
عَهْدُکُمْ شِقَاقٌ، وَ دِینُکُمْ نِفَاقٌ، وَ مَاؤُکُمْ زُعَاقٌ، وَ الْمُقِیمُ بَیْنَ اءَظْهُرِکُمْ مُرْتَهَنٌ بِذَنْبِهِ، وَ
الشَّاخِصُ عَنْکُمْ مُتَدَارَکٌ بِرَحْمَةٍ مِنْ رَبِّهِ، کَاءَنِّی بِمَسْجِدِکُمْ کَجُؤْجُؤِ سَفِینَةٍ، قَدْ بَعَثَ اللَّهُ
عَلَیْهَا الْعَذَابَ مِنْ فَوْقِهَا وَ مِنْ تَحْتِهَا، وَ غَرِقَ مَنْ فِی ضِمْنِهَا.
وَ فِی رِوَایَةٍ وَ ایْمُ اللَّهِ لَتَغْرَقَنَّ بَلْدَتُکُمْ حَتَّى کَاءَنِّی اءَنْظُرُ إِلَى مَسْجِدِها کَجُؤْجُؤِ سَفِینَةٍ
اءَوْ نَعَامَةٍ جَاثِمَةٍ، وَ فِی رِوَایَةٍ کَجُؤْجُؤِ طَیْرٍ فِی لُجَّةِ بَحْرٍ
سخنى از آن حضرت (ع ) در نکوهش بصره و مردمش :
|
شما سپاهیان آن زن
(7) بودید و پیروان آن ستور.
(8) که چون بانگ کرد اجابتش کردید و
چون کشته شد روى به گریز نهادید. خلق و خویتان همه فرومایگى است . پیمانهایتان
گسستنى است و دینتان دورویى است و آبتان شور است . آن کس که در میان شما زیست کند
گرفتار کیفر گناه خویش است . و آنکه از میان شما رخت بربندد، به رحمت پروردگارش
رسیده است . گویى مسجد شما را مى بینم ، که چون سینه کشتى است بر روى دریا، زیرا
شهرتان در گرداب عذابى که خداوند از فرازش و فرودش فرستاده ، گرفتار است و همه
ساکنان آن غرق شده اند.
(در روایتى چنین آمده است
): سوگند به خدا شهرتان در آب غرق مى شود، چنانکه گویى
مسجدتان را مى بینم که همانند سینه کشتى سر از آب بیرون دارد. یا همانند شتر مرغى بر زمین
خفته . (و در روایتى ) چون سینه پرنده اى بر لجّه دریا.
