خطبه : 11
و من کلام له ع لابْنِهِ مُحَمَدِ بْنِ الحَنَفیِّةِ لَمَا اءَعْطاهُ الرَایَةَ یَوْمَ الْجَمَلِ:
|
تَزُولُ الْجِبَالُ وَ لاَ تَزُلْ، عَضَّ عَلى نَاجِذِکَ، اءَعِرِ اللَّهَ جُمْجُمَتَکَ، تِدْ فِی الْاءَرْضِ قَدَمَکَ، ارْمِ
بِبَصَرِک اءَقْصَى الْقَوْمِ، وَ غُضَّ بَصَرَکَ، وَ اعْلَمْ اءَنَّ النَّصْرَ مِنْ عِنْدِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ
سخنى از آن حضرت (ع ) به پسرش ، محمد بن حنفیّه ، هنگامى که در
جنگجمل رایت را به دست او داد:
|
اگر کوهها متزلزل شوند، تو پایدار بمان . دندانها را به هم بفشر و سرت را به عاریت به
خداوند بسپار و پایها، چونان میخ در زمین استوار کن و تا دورترین کرانه هاى میدان نبرد را
زیر نظر گیر و صحنه هاى وحشت خیز را نادیده بگیر و بدان که پیروزى وعده خداوند سبحان
است .
